Η ψυχανάλυση είναι σαν ένας εφιάλτης.
Ξυπνάς ανακουφισμένος όμως δε θα ήθελες με τίποτα να βρεθείς εκεί αν δεν είχες,αργά ή γρήγορα,τη βεβαιότητα πως θα ξυπνήσεις.

Όταν θα τα 'χουμε πια ρημάξει όλα,
γη και νερό και αέρα,

τόσο φτωχοί θα απομείνουμε,
κρατώντας στα χέρια μας όλο το χρυσάφι του κόσμου.

Δεν υπάρχω γιατί κι αν υπήρξα εσύ δε με είδες ποτέ.

Η επιθυμία είναι ανάλογη και άρρηκτη του πόνου.Σημαίνει πρώτα απ' όλα έλλειψη.

Οι λέξεις

Πεινάω. 

Το στήθος της δε με χορταίνει.

Απρόσφορα συναισθήματα σε άγονο έδαφος.

Εγώ ο καρπός,

γεννήθηκα κούφιος.

Το βλέμμα της δε με περιέχει.

Οι λέξεις της

πλάθουν το δέρμα

που  περιβάλλει την ουσία μου.

Γίνομαι αυτό που μιλεί.

Οι λέξεις με διαμελίζουν.

Ξύνω το δέρμα μου

-είναι γεμάτο πληγές το δέρμα μου-

δε με βρίσκω ή

η ουσία μου δεν υπάρχει.

Ξαφνικά ησύχασαν όλα.
Νέκρωσε η φύση κι απόμεινα μόνη,μέσα σ'αυτήν την τρομακτική η σ υ χ ί α.
Τίποτα δεν κινείται μέσα μου.
Ο πόνος δε γεννάει λυγμούς. η χαρά πνίγεται στο γέλιο της.
Θάνατος είναι;
Φοβάμαι.

Είμαι πληγή

Είμαι μια μέρα βροχερή χωρίς καθόλου ήλιο.

Είμαι το βλέμμα ενός παιδιού που 'χει μουσκέψει από τα δάκρυα όλου του κόσμου.

Είμαι  φτερό τραυματισμένο, ενός πουλιού άλλοτε ελεύθερου.

Είμαι το σκοτάδι της νύχτας χωρίς τ'άστρα και το φεγγάρι της. 

Είμαι η σιωπή που αποκαλύπτει τη μοναξιά της ύπαρξής.

Είμαι πληγή.

Έγινα όλος μια πληγή.

Και με κατάπια